Twee hypocrieten op een pagina
Ingegeven @ vr 23-12-2011
‘We’ kunnen het niet laten. Voor anderen bepalen hoe zij moeten doen, denken en voelen. Ik moet dit even kwijt, het wordt me anders wat te machtig. Ik beland anders acuut in een mentaal verkrampte toestand waar ik voor het nieuwe jaar niet meer uit kom. Op de Opiniepagina van NRC Handelsblad van gisteren vond ik twee valse adviseurs. Adviseur een was Henri Beunders, die over de ruggen van de slachtoffers van kindermisbruik door de kerk die slachtoffers maande toch vooral het christelijke gebod van naastenliefde te betrachten door de daders hun daden te vergeven. Het comfortabele van zijn vermaning zit hem in het feit zelf niets dergelijks te hoeven hebben meegemaakt om toch het hele gebeuren te kunnen uittillen boven de menselijke beperking waar de slachtoffers, zonder dat zelf goed te beseffen, onder gebukt gaan. En waar zij zelfs ten tweeden male slachtoffer van zijn, namelijk, aldus Beunders, door zich niet te kunnen spiegelen aan vergevingsgezinde voorbeelden als Václav Havel, Juan Carlos en Nelson Mandela.
De misbruikslachtoffers die de daden van de kerk niet als verdaagd willen beschouwen, kunnen iets niet wat genoemden konden, “zij hebben daar geen gevoel meer voor”. Maar gelukkig is daar Henri Beunders om hen op het rechte pad te wijzen. Je zou met zo’n advies geen kerstkransje meer door je keel krijgen. De wonden zijn maar net geopend, laat staan geheeld, en daar komt een bezoeker van de nachtmis (daar besluit hij zijn artikel mee) al met zijn zalving van het Hogere Gelijk. Als dat geen naastenliefde is dan weet ik het niet meer!
Gelukkig (ditmaal gemeend) was daar Anil Ramdas op diezelfde pagina om deze typisch westerse schijnheiligheid eens aan de kaak te stellen. De slavernij, besproken in De Balie, en uitentreuren op tv en allerlei debatten, vond maar niet “de waarheid over het verleden”. “Zo veel aanwezige prominenten, zo veel deskundigen, geleerden, schrijvers en vertellers, en het leidde nergens naartoe.” En dan volgt het antwoord op de zalving van hierboven: de aanwezige blanke onderzoekers – zoals daar is Piet Emmer, die telkens olie op het vuur gooit – geven niet gauw toe dat zij vanwege hun afkomst makkelijk praten hebben. Eerder dan laatst genoemden hebben de slachtoffers de waarheid in pacht, zo neigt Ramdas te redeneren.
Voordat we hen, de slachtoffers, de Verlosser ten voorbeeld stellen – die tenminste kon vergeven – moesten we, zou ik tenminste denken, eerst maar eens een taal ontwikkelen die meer sociaal gedragen historiciteit bevat. Het Bijbelse passe-partout is dermate aan inflatie onderhevig dat het meer geheugen wist dan oproept. In die eeuwenoude val is Henri Beunders weer gevallen. Ik wens hem in zijn nachtmis zoals hij zelf al aangeeft, “de geboorte van een betere toekomst” toe.